Anderen laten lachen—dat is al sinds groep 7 mijn grootste drijfveer.
Een iets te gedreven jongetje, dat elke week een nieuwe voorstelling wilde geven om samen de week op een leuke manier af te sluiten. Cabaret, toneelspel, verhalen voorlezen—ik genoot ervan. Ik herinner me nog goed hoe de hele klas juichte wanneer ik weer iets nieuws had bedacht.
Vanaf dat moment (of eigenlijk al eerder) kwam ik steeds dichter bij wat ik écht wilde doen. Ik keek niet meer alleen naar animatiefilms en tekenseries vanwege de kleurrijke figuren en prachtige scènes. Nee, ik wilde weten: hoe kwamen die stemmen tot leven? Wat maakte ze zo indrukwekkend dat ze me als kind compleet meesleepten?
Het internet was toen nog niet iets waar ik me mee bezighield, dus die hele wereld bleef één groot mysterie.
Dus… ik pakte mijn versleten MP3-spelertje en begon stemmetjes op te nemen. Waarvoor? Geen idee. Maar ik wist: hier ga ik later iets mee doen.
Tot op een dag dat kwartje viel.
Wat ik later wilde doen om mensen aan het lachen te maken, was stemacteren. Elk jaar dat ik in de Efteling was, voelde als een gigantische motivatieboost om me verder in het vak te verdiepen.
"Later, als grootste droom… ga ik inspreken voor de Efteling," zei ik tegen mezelf. "Niet alleen dat… ik ga stemacteur worden!"
Maar hoe… eigenlijk?